Cpt | 1 juni 2023 06:05
De mens is een van de ingewikkeldste ‘dingen’ waar een ander mens mee te maken heeft. Zeker als de andere mens moet ingrijpen.
Heel veel van wat de mens toont zijn symptomen van iets. Vaak is het een symptoom van redelijke gezondheid (af en toe een hoestje of niezen, eventjes hoofdpijn … ach dat gaat vanzelf weer over), maar er is een enorm groot en grijs gebied dat web eventjes naast dat gebiedje van ‘redelijke gezondheid’ ligt, en dat heet “hmmm, moet ik me zorgen maken?”. En daarmee overlappend ligt een misschien nog groter zwart gebied dat “oei, daar moet aan worden gewerkt…dat is ziek en zorgelijk” met daarachter iets dat “niets meer aan te doen” heet.
De overgang van het ene naar het andere gebied kan zowel langzaam als snel gebeuren, wat door symptomen wordt geïnitieerd, en na de overgang komen er weer symptoompjes bij (en soms verdwijnen weer andere).
En het is als arts vrijwel onmogelijk om alle symptomen (huidige en die uit her verleden) met elkaar te combineren en alle mogelijke ziekten en kwalen te selecteren om daarna deze te filteren op waarschijnlijkheid door middel van een zo kort mogelijke lijst van vragen.
Een systeem dat op d’een of d’andere manier dit alles eenvoudiger kan maken (zoeken op foundation van kenmerken) is een geautomatiseerd systeem. Even heel simplistisch: vroeger was er een bekend vervolg op “hallo wereld!” en dat was een uitvraag programma dat begon met een Linneus-achtige vraag: “dier, plant of mineraal” en dan door middel van een beperkte lijst van kenmerken (die verder kon groeien) werd er een beslisboom opgezet en kwam er uiteindelijk of een antwoord (“is het een walvis?”) of een tweetal vragen (“wat is het dan wel?”, “wat is het onderscheidend verschil met een vorige uitkomst?”.
De AI die hier bedoeld wordt is feitelijk een geavanceerde versie van hiervoor beschreven, ten eerste heel erg medisch specialistisch en (en dat mogen we aannemen) voorzien van de juiste informatie. De arts blijft nodig omdat deze kan besluiten of de voorgestelde diagnose aannemelijk is (“het lijkt me onwaarschijnlijk dat meneer Spoelstra zwanger is”) en uit de (ik neem aan lijst) van diagnoses de juiste kiest (“overgewicht”, “navelbreuk” of “aanstelleritis”).
Het bespaart de arts mogelijk tijd, maar het is wel de arts die in eerste aanleg besluit om gebruik te maken van het systeem. Zeker als de arts ervaren is, kan deze de diagnose-lijst al snel opstellen op foundation van wat er aan de andere kant van het bureau wordt verteld. Daarna luisteren en kloppen, en meneer Spoelstra met een recept voor een laxatiemiddel naar de apotheek sturen.